Wypadek w drodze do pracy – jakie świadczenia
Z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w drodze do lub z pracy pracownikom przysługuje wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy, ale z ubezpieczenia chorobowego, a nie wypadkowego, tak jak przy wypadku przy pracy.
Nie wiemy, czy pracownik w roku bieżącym korzystał już ze zwolnień lekarskich z tytułu własnej choroby, a jeżeli tak, to przez jaki okres lub okresy. Ma to istotne znaczenie przy określeniu przysługującego mu świadczenia chorobowego. Wynagrodzenie chorobowe przysługuje pracownikom za pierwsze 14 dni lub 33 dni niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym. Ten krótszy limit dotyczy niezdolności do pracy przypadających po roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50 lat. Jeżeli więc pracownik nie wykorzystał jeszcze w roku bieżącym obowiązującego go limitu dni, przez które może być wypłacane wynagrodzenie chorobowe, należy wypłacić wynagrodzenie chorobowe.
Jeżeli jest to kolejna niezdolność do pracy i limit już wykorzystał, przysługuje mu zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego. Może też się okazać, że za część okresu objętego zwolnieniem lub zwolnieniami lekarskimi pracownik nabędzie prawo do wynagrodzenia chorobowego, a za pozostałe dni – do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego.
Zgodnie z art. 92 § 1 pkt 2 kp oraz art. 11 ust. 2 pkt 3 ustawy chorobowej, oba te świadczenia przysługują w wysokości 100% podstawy ich wymiaru.
W przypadku wynagrodzenia chorobowego pracodawca powinien pamiętać o tym, że musi je uwzględnić w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne.
Przejęcie pracodawcy – z jakiego okresu brać wynagrodzenie do podstawy zasiłkowej
Z treści pytania możemy wnioskować, że poprzedni pracodawca został przejęty przez aktualnego wraz z całą załogą, w tym ze wspomnianym pracownikiem, na zasadach określonych w art. 231 kp. Zgodnie z tym przepisem, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, ten nowy pracodawca staje się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy.
Oznacza, że zachowana jest ciągłość stosunków pracy, a tym samym ciągłość ubezpieczenia chorobowego. Dlatego przy ustalaniu podstawy wymiaru przysługującego świadczenia chorobowego należy uwzględnić również wynagrodzenia osiągnięte w poprzedniej firmie – oczywiście w ramach okresu, z którego ustalana jest podstawa pracowniczych świadczeń chorobowych, tj. 12 miesięcy lub pełne miesiące ubezpieczenia chorobowego poprzedzające zachorowanie.
Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 4 ustawy chorobowej, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.
